از سال ۲۰۰۷ میلادی و پس از تصویب قطعنامه ۶۲/۱۳۹ در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، هر ساله دوم آوریل با عنوان روز جهانی اوتیسم در تقویم بین المللی شناخته می‌­شود. به رسم باقی رویدادهای رسمی سازمان ملل، این رویداد نیز به آگاهی ­رسانی در زمینه­‌ی یکی از اختلالات و نقص‌های محدود زندگی انسان می‌­پردازد. حال سؤال اینجاست که ما چقدر اوتیسم را می­‌شناسیم و اطلاعات‌مان درست هستند؟

Autism spectrum disorder یا به اختصار اوتیسم، به طیفی از اختلالات ذهنی – شناختی می­‌گویند که به وسیله ناهنجاری‌­های عملکرد نرون­‌ها شکل می­‌گیرد. افراد مبتلا به اوتیسم در ارتباط برقرار کردن، انجام آداب اجتماعی، به کار بردن درست زبان درجات از اختلال را نشان می­دهند. این افراد، ممکن است که به فعالیت یا هنر خاصی علاقه­‌مند باشند و این کار را مرتباً انجام دهند. اوتیسم معمولا تا قبل از پنج سالگی تشخیص داده می‌­شود.

این بیماری در کودکی فرد آغار شده و تا بزرگسالی همراه آن می‌­ماند. عملکرد درسی و علمی مبتلایان اوتیسم، برخلاف باور عام، لزوما پایین نیست. مبتلایان اوتیسم در دامنه وسیعی از سطح هوشی قرار می­‌گیرند و از سطح هوشی پایین تا بسیار نابغه وجود دارند. تحقیقات انجام شده در کشورهای توسعه یافته حاکی از آن است که از هر ۱۶۰ کودک، یک نفر مبتلا به اوتیسم است. آمار دقیقی درباره­‌ی کشورهای دارای درآمد متوسط و پایین وجود ندارد. عوامل خطرزای خارجی و همچنین ژنتیک می­تواند عامل ایجاد اوتیسم باشد.

این بیماری از اختلالات در بیان ژن­‌ها ایجاد می­‌شود. از جمله علل خطرزای مهم، ابتلا به بیماری سرخجه در دوران بیماری است. عواملی مانند آلودگی هوا به خصوص فلزات سنگین، حشره کش­ها و کوکائین نیز می‌­توانند ریسک ابتلای جنین به اوتیسم را افزایش دهند. به طور کلی هر چیزی که توانایی ایجاد اختلالات ژنتیکی یا بیان ژن­ها را دارد، ممکن است عامل خطرزایی برای ابتلا به اوتیسم باشد. یکی از باورهای غلط رایج در جامعه که طرفداران زیادی درد، این است که واکسن زدن، موجب ابتلای کودکان به اوتیسم و عقب افتادگی ذهنی می­‌شود. تحقیقات انجام شده نشان می­دهد که واکسیناسیون باعث افزایش بروز اوتیسم در کودکان نمی‌­شود. با استفاده از دستورالعمل های تشخیص اوتیسم مانند انجام مصاحبه و صحبت با والدیدن، می­توان این بیماری را تشخیص داد و درجه شدت آن را مشخص نمود.

مبتلایان به اوتیسم در معرض خطر بیشتری در جامعه قرار دارند. این افراد سوژه­‌ی بسیاری از استیگماهای جامعه هستند. به دلیل نبود نقض ظاهری ممکن است به عنوان یک فرد عادی شناخته شوند و خدمات عادلانه و متناسب با شرایط‌شان را دریافت نکنند. همچنین این افراد به دلیل عدم ارتباط با دیگران به طور مزمن و نداشتن ارتباطات زیاد، در معرض کمبود تحرک، نداشتن تغذیه درست و اذیت شدن توسط افراد زورگو هستند.  

گردآوری کننده: شایان ثابتی