حضرت ام‌البنین ۸ بهمن ماه سال روز رحلت بانو ام البنین اسوه مادران و همسران شهید گرامی باد

فاطمه کلابیه معروف به ام‌البنین زاده‌ی سال پنجم قمری، در کوفه و درگذشته‌ی ۱۳ جمادی الثانی ۷۰ قمری، ‏همسر امام اول شیعیان، علی بن ابی طالب (ع) و دختر حِزام بن خالد است. پس از درگذشت فاطمه‌ی زهرا (س)، ‏علی(ع) با معرفی برادر ام البنین، عقیل –دانشمند تبارشناس عرب- با وی ازدواج کرد و پس از به دنیا آوردن ‏چهار پسر به نام‌های: عباس، عبدالله، جعفر و عثمان به ام البنین مشهور شد.‏
به گزارش مفدا بهشتی- پدر و مادرش از خاندان بنی کلاب و از نیاکان حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) و ‏دارای خوبی‌ها و صفات خانوادگی مشترک بودند. فاطمه دختری پاک‌دل و باتقوا بود. فضایل اخلاقی، کمالات ‏انسانی، نیروی ایمانی، ثبات و پایداری، شکیبایی و بردباری، بصیرت و دانایی، نطق و سخن‌دانی او را به ‏شایستگی، بانوی بانوان کرده بود.‏
برپایه‌ی گزارش‌هایی که در شماری از منابع متأخر آمده‌است، ام البنین پس از خواستگاری امام علی(ع) سوگند ‏یاد کرد که برای فرزندان ایشان، هم‌چون مادری دل‌سوز باشد. آورده‌اند که ام البنین از علی (ع) خواست تا او را ‏فاطمه صدا نکند؛ زیرا ممکن است فرزندان حضرت فاطمه (س) با شنیدن این نام، به یاد مادرشان افتند و غمگین ‏شوند.‏
ام البنین در کربلا حضور نداشت؛ اما همه‌ی فرزندانش در رکاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند. عثمان بیست ‏و یک‌ساله، جعفر ۲۹ساله، عبدالله ۲۵ ساله و عباس برادر بزرگ اینان بود. ‏
هنگام درگذشت وی را ۱۳ جمادی الثانی سال ۶۴ یا ۷۰ قمری گزارش کرده‌اند. برخی آرامگاه او را در بقیع، ‏سمت چپ ورودی و کنار صفیه و عاتکه، عمه‌های پیامبر (ص) دانسته‌، و برخی نیز این خبر را نادرست ‏خوانده‌اند.‏
محبت خالصانه‌ی ام البنین (س) به اهل بیت و شهادت فرزندانش در رکاب سیدالشهدا(ع) موجب شده است ‏شیعیان برای او جایگاهی والا قایل باشند.‏
از جمله سخن بزرگان در باب فضایل ام ‏البنین (علیهاالسلام) می‌توان اشاره کرد به عالم جلیل‏ القدر، زین ‏الدین ‏عاملی، شهید ثانی که درباره‌ی حضرت ام‏ البنین علیه االسلام گفته‌است: «ام ‏البنین از بانوان با معرفت و پر فضیلت ‏بود. نسبت به خاندان نبوت، محبت و دل‌بستگی خالص و شدید داشت و خود را وقف خدمت به آن‏ها کرده بود. ‏خاندان نبوت نیز برای او جایگاه والایی قائل بودند و به او احترام ویژه می‏‌گذاشتد.»‏
هم‌چنین علی محمد علی دُخَیل، نویسنده‌ی معاصر عرب در وصف این بانوی بزرگوار نوشته‌است: «عظمت این ‏زن در آن‏جا آشکار می‏شود که وقتی خبر شهادت فرزندانش را به او می‏دهند، به آن توجه نمی‏کند، بلکه از ‏سلامت حضرت امام حسین (علیه ‏السلام) می‏‌پرسد؛ گویی امام حسین (علیه‏ السلام) فرزندِ اوست نه آنان.»‏
برگرفته از: سیدمحمود سامانی، دانش‌نامه‌ی حج و حرمین شریفین، سال ۱۳۹۲، جلد سوم، شماره۳، ‏