یکی از رشته‌های پرطرفدار هشتمین دوره جشنواره فرهنگی وزارت بهداشت، رشته«خوانندگی پاپ» بود که در سطح بالایی برگزار شد و رضایت‌خاطر شرکت‌کنندگان، داوران و حاضران در این جشنواره را به دنبال داشت.
از نکات جذاب این رشته، حضور داوران ممتاز و بنام موسیقی کشورمان و در کنار آن‌ها نوازندگان حرفه‌ای و قابلی بود که مدت‌هاست در کسوت نوازندگی هنرنمایی می‌کنند؛«علیرضا میرآقا» نوازنده سازهای بادی و کوبه‌ای یکی از نوازندگان این جشنواره بود که حضورش روی سن سالن اصلی پردیس تئاتر تهران در روزهای برگزاری جشنواره، جذابیت‌های زیادی برای دانشجویانی داشت که تا پیش از این همواره او را در کنار هنرمندان سطح بالای موسیقی کشورمان دیده بودند.
متنی که در ادامه می‌خوانید، گفت و گویی است که مفدا، با این نوازنده سرشناس موسیقی پاپ کشورمان ترتیب داده است.
مفدا: لطفا از خودتان، ساز تخصصی‌تان و تحصیلاتتان بگویید.
علیرضا میرآقا هستم؛ متولد ۸ اسفند ۱۳۵۷؛ این تاریخ تولد واقعی من است که عاشقش هستم ولی در شناسنامه به خاطر اینکه یک سال بزرگتر نباشم فروردین ۵۸ ثبت شده است. سال سوم راهنمایی با ساز تخصصی ترومپت وارد هنرستان موسیقی شدم و سال ۱۳۸۹در مقطع کارشناسی ارشد موسیقی با همان ساز از دانشگاه هنر دانش‌آموخته شدم.هم اکنون نیز در کنار فعالیت حرفه‌ای، مدرس دانشگاه علمی کاربردی واحد ۴۶ و دانشگاه هنر هستم.
مفدا: نوازندگی را از چه زمانی شروع کردید؟ خیلی وقت‌ها شما را با ساز کوبه‌ای می‌بینیم؛ بین ساز تخصصی‌تان و ساز کوبه‌ای کدام را ترجیح می‌دهید؟
سال ۷۵ کارم را به عنوان نوازنده ترومپت با آقای بیژن خاوری و سپس خشایار اعتمادی شروع کردم و پس از آن نیز با بسیاری از خوانندگان از جمله محسن یگانه، فرزاد فرزین، علیرضا عصار، فرمان فتحعلیان، حمید حامی، نیما مسیحا، مانی رهنما، بنیامین بهادری، مرحوم مرتضی پاشایی و گروه آریان و برادران درخشانی گروه افشارستان و گروه رومی و گروه فوژان به رهبری و سرپرستی آقای حمید دیبازر و تعداد زیادی از هنرمندان خوب موسیقی کار کرده‌ام در ضمن از سال ٧٦ همکاری خودم رو با ارکستر سمفونیک صدا و سیما و سال ٧٨ با ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر ملی شروع کردم و تا آخر سال ٨٦ ادامه داشت.
در مقطعی که سازهای بادی جایگاه کنونی را در موسیقی ما نداشت، با ساز کوبه‌ای فعالیت بیشتری داشتم؛ وگرنه تخصص و تحصیلات من ساز ترومپت است و ساز کوبه‌ای را در کنار ساز تحصصی‌ام می‌نوازم و آن را نیز دوست دارم.
مفدا: سطح برگزاری هشتمین دوره جشنواره فرهنگی و مسابقات خوانندگی پاپ را چگونه ارزیابی کردید؟
در دولت قبل جشنواره‌ای با عنوان جشنواره ملی جوان در رشته‌های مختلف برگزار می‌شد که من، رضا تاجبخش و استاد ساهاکیان داوران بخش پاپ آن بودیم؛ واقعا برگزاری جشنواره فرهنگی وزارت بهداشت از نظر کمی و کیفی خیلی بهتر از آن جشنواره بود؛ عوامل و دست‌اندرکاران کارشان را خیلی خوب انجام می‌دادند و امکانات نیز خوب بود؛ راهیافتگان به این مرحله از جشنواره نیز از سطح بسیار خوبی برخوردار بودند؛ و ۱۲ صدایی که در مرحله پایانی شنیدم نسبت به یک دانشجوی علوم پزشکی بسیار خوب و عده‌ای خیلی قابل بودند. البته امیدوارم این تعریف‌ها باعث نشود که شرکت‌کنندگان به خود غره شوند و این غرور آن‌ها را به حاشیه ببرد.
جشنواره تاثیر بسیار زیادی در شکل گرفتن شخصیت دانشجویان دارد؛ بگذارید از دکتر «محمد اصفهانی» نام ببرم؛ کسی که یک پزشک است و در عین حال آثار بسیار خوبی را خوانده است؛ این تصور که برخی هزینه کردن برای این‌گونه جشنواره‌ها را درست نمی‌دانند، کاملا غلط و اشتباه است؛ معتقدم آنچه که دانشجویان در این جشنواره کسب می‌کنند در آینده آنان کاملا اثرگزار است؛ همین حالا موزیسین‌هایی داریم که بسیاری از آن‌ها لزوما موسیقی را به صورت آکادمیک نخوانده‌اند و در عین حال آدم‌های موفقی شده‌اند.
دانشجویی را در نظر بگیرید که در رشته علوم پزشکی تحصیل می‌کند و باید درس‌های سنگینی را پشت سر بگذارد؛ بالاخره جایی خسته می‌شود و کم می‌آورد؛ این جشنواره به چنین افرادی که تعدادشان کم هم نیست امید و انگیزه بیشتری برای درس خواندن می‌دهد؛ جشنواره فرهنگی اتفاق خیلی خوبی است و می‌تواند به تحصیل دانشجویان کمک شایانی کند؛ افرادی که در جشنواره حاضر می‌شوند با دانشجویان هم رشته خودشان در دانشگاه‌های دیگر آشنا می‌شوند و از تجربیات یک‌دیگر در زمینه‌های مختلف از جمله هنر می‌گویند، می‌شنوند و این جایی است که یک دانشجوی علوم پزشکی می‌بیند افراد دیگری با شرایط خودش وجود دارند و دیدگاهشان حول هنر، یک ایده خاص یا موضوعات مهم دیگری را به اشتراک می‌گذارند.
بگذارید نکته‌ای بگویم، یکی از شرکت‌کنندگان رشته پاپ را به خاطر دارم که علاقه زیادی به مرحوم بابک بیات و مانی رهنما داشت و در مرحله پایانی مسابقات خوانندگی پاپ جشنواره فرهنگی کاری از مانی رهنما با آهنگسازی مرحوم بیات را اجرا کرد؛ در زمان اجرایش شوق را در چهره او می‌دیدم؛ اینکه کاری از خواننده محبوبش را در برابر وی اجرا می‌کند؛ فکر می‌کنید این اتفاق برای چند نفر می‌تواند بیافتد؟ می‌دانید این اتفاق چقدر می‌تواند به آن دانشجو امیدو انگیزه دهد و در ذهن و خاطر او برای همیشه به یادگار بماند؟ من جشنواره فرهنگی را اتفاق بسیار خوبی دیدم؛ داورهای دیگر بخش‌های جشنواره را که می‌دیدم همه از افراد درجه یک و معروف حرفه خودشان بودند و این اتفاق بسیار خوب است.
پردیس تئاتر تهران به عنوان مکان برگزاری جشنواره فضایی بسیار باشکوه و خوبی بود؛ امیدوارم فرهنگ استفاده از این مکان‌ها نیز جا بیافتد تا بتوانیم برای مدت های طولانی از کیفیت بالای آن بهره ببریم و امیدوارم اتفاقات فرهنگی و هنری از این دست با این کیفیت و حتی بالاتر در کشورمان تداوم داشته باشد.
ارسال نظر