۱۱سال پیش در چنین روزی هواپیمای C۱۳۰ ارتش، حامل جمعی از خبرنگاران، عکاسان و فیلمبرداران روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها و صدا و سیما و کارکنان ارتش که برای پوشش رزمایش «عاشقان ولایت» عازم چابهار بودند دچار حادثه شد و پس از برخورد با ساختمان‌های شهرک توحید، همه ۹۴ سرنشین آن که ۳۹ نفر از آنان اهالی رسانه بودند به شهادت رسیدند. پس از این واقعه، همه مسئولان از عزم‌شان در رسیدگی دقیق و سریع به ماجرای سقوط هواپیمای حامل خبرنگاران سخن گفتند، رئیس وقت مجلس وعده پیگیری داد، هیأت دولت وقت، معاون اجرایی رئیس‌جمهور را مسئول پیگیری علل وقوع حادثه کرد و دادستان وقت تهران، دستور رسیدگی درباره علل و عوامل سانحه سقوط هواپیمای ارتش را صادر کرد و یک قاضی ویژه برای این امر درنظر گرفته شد. جمعی از خبرنگاران نیز طی نامه‌ای خطاب به دادستان انقلاب تهران، خواستار پیگیری حادثه سقوط هواپیما و یافتن علت آن شدند.
اما با گذشت ۱۱سال از این حادثه، هنوز مقصران یا مسببان آن به مردم معرفی نشده‌اند. آنچه تاکنون انجام شده، پرداخت دیه شهدا به خانواده آنان است که البته خانواده برخی از شهدای این حادثه در اعتراض به روند رسیدگی پرونده دیه نیز نگرفته‌اند.
ظاهرا همه‌چیز به‌دست فراموشی سپرده شده، معرفی مسبب یا مسببان سانحه مشمول مرور زمان شده و دیگر مسئولی پیگیر ماجرا نیست. آیا مسئولان وعده‌های خود را فراموش کرده‌اند؟ یاد و خاطره خبرسازانی که خود به تلخ‌ترین خبر تبدیل شدند را گرامی می‌داریم.
اما چه زود گرد فراموشی و بی‌وفایی صفحه دلمان را پوشاند و باور این داغ سوزان که برایمان ممکن نبود، در هیاهوی اخبار و تکاپوهای خبری روزمره برایمان آسان شد.
شهید نیلی، شهید اسماعیلی، شهید اناری، شهید میرافضلی، شهید برادران، شهید ساجدی و... و ای همه شهدای خدایی اصحاب رسانه، شرمنده‌ایم که به این زودی جراحت داغتان از سینه‌مان پاک شد و تجدید لحظه‌به‌لحظه یادتان که عطر رهایی و آسمانی شدن را در جانمان می‌پراکند، از یادمان رفت.
شما رفتید و با رفتنتان جاودانه شدید، در بهشت برین شاهد مقام «عند ربهم یرزقون» گشتید اما نیک می‌دانیم که دریای رحمت عنایت و بخشش شما شاهدان عرصه ملکوت بر این عاصیان ملک زمین و البته همکاران سابقتان، لاینقطع است.
آری؛ شما بسان ما فراموشکار و بی‌وفا نیستید و در این گیرودار هزار توی عرصه خبر و در تکاپوی هر روز رسانه‌ای، لااقل شما فراموشمان نمی‌کنید و دستگیریتان از ما جاماندگان قافله عشق و سوختن، دمادم و لحظه‌به‌لحظه است. اما ای کاش که دستی نیز بر جان بیمار و مجروح ما می‌کشیدید تا پرده‌ای از آنچه شما دیدید و از آن "خبر مگوی" خبردار شدید و آسمانی، بر ما نیز نمایان می‌شد. ای کاش لحظه‌ای وجودمان از یادتان تهی نمی‌شد چرا که تکرار یاد شما در دلمان، هر لحظه رسالت خطیر و وظیفه سنگینی که بر دوشمان در عرصه خبر به عنوان "خبرنگار" سنگینی می‌کند را متذکرمان می‌شود.
منبع:www.yjc.com
ارسال نظر