، بیست و پنجم دسامبر سالروز تولد پیامبر صلح و دوستی، مهربانی و مودّت عیسی مسیح(ع) است. پیامبری که به تصریح قرآن، بی پدر و از مادری باکره چون مریم که تمام عمر خویش را به عبادت و بندگی خداوند صرف کرد و سرانجام با زادن فرزندی پاک و مبشّر روح القدس اجر و مزد عبادات خویش را در دنیا و آخرت گرفت.

ولادت حضرت مسیح(ع)

بیست و پنجم دسامبر مقارن با چهارم دی ماه، سالروز تولد پیامبر صلح و دوستی، مهربانی و مودّت عیسی مسیح(ع) است. پیامبری که به تصریح قرآن،  از مادری باکره چون مریم که تمام عمر خویش را به عبادت و بندگی خداوند صرف کرد و سرانجام با زادن فرزندی پاک و مبشّر روح القدس اجر و مزد عبادات خویش را در دنیا و آخرت گرفت، متولد شده است.

مریم مادری پاک
اضطرابی عجیب درونش را فرا گرفته بود؛ امّا گامهایش را محکم و استوار برمی‌داشت، کودکی را که در آغوش داشت به نزد قومش آورد. گفتند: ای مریم، کار بسیار عجیب و بدی انجام دادی! ای خواهر هارون! نه پدرت مرد بدی بود و نه مادرت زن بدکاره‌ای! «مریم» که روزه سکوت داشت به کودکش اشاره کرد؛ یعنی از او بپرسید.
گفتند: چگونه با کودکی که در گاهواره است سخن بگوییم؟! ناگهان کودک زبان به سخن گشود و گفت: «من بنده خدایم، او کتاب (آسمانی) به من عطا کرده و مرا پیامبر قرار داده است و مرا هرجا که باشم موجودی پر برکت خواسته و تا زمانی که زنده‌ام، مرا به نماز و زکات امر فرموده است. سلام خدا بر من، در آن روز که متولد شدم و در آن روز که می میرم و آن روز که زنده برانگیخته خواهم شد».

مسیح
کلمه «مسیح» که به معنای نجات دهنده است، به زبان یونانی به «کریستوس» ترجمه شده است. پیروان عیسی را مسیحی و به زبان‌های اروپایی «کریستیان» گویند. عیسی(ع) که از پیامبران الوالعزم و صاحب کتاب انجیل است، در «بیت اللحم» در جنوب اورشلیم، از مادری پاک به نام مریم زاده شد.

مسیح پیامبری الوالعزم
رسالت همه پیامران جهانی و عمومی نبوده است. بسیاری از پیامبران تنها برای گروه یا قوم خاصی برانگیخته شده‌اند. در میان انبیا تنها پنج پیامبر صاحب شریعت، کتاب آسمانی و احکام اجتماعی بوده‌اند. این پنج تن عبارتند از نوح(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع)، عیسی(ع) و پیامبر عظیم الشأن اسلام. اینان همان کسانی هستند که در قرآن به نام «الوالعزم» نامیده شده و رسالتی جهانی داشته‌اند. دعوت آنان به گروه خاصی محدود نمی‌شده است و دعوتی عام و رسالتی فراگیر و جهانی داشته‌اند.

نام حضرت مسیح در قرآن
در قرآن نام ۲۵ نفر از پیامبران آمده است. از میان اینان، پیامبر اسلام(ص) با بیشترین اشاره و با قرینه‌های بسیار مورد خطاب واقع شده است؛ اگر چه نام حضرت موسی بیش از همه انبیا برده شده است.
در قرآن، نام حضرت مسیح بیست و سه مرتبه با اسم «عیسی»، یازده بار با نام «مسیح» و دو مرتبه با وصف «ابن مریم» آمده است.

 تولد حضرت عیسی(ع) در انجیل

انجیل متی تولد عیسی مسیح (ع) را در زمان هیررودیس چنین روایت کرده است: 'مریم(س) مادر عیسی که در عقد یوسف بود، قبل از ازدواج با او به وسیله روح‌القدس آبستن شد. یوسف که سخت پای‌بند اصول اخلاقی بود، بر آن شد که نامزدی خود را به هم بزند، اما در نظر داشت این کار را در خفا انجام دهد تا مبادا مریم بی‌آبرو شود.

او غرق در این گونه افکار بود که به خواب رفت. در خواب فرشته‌ای را دید که به او گفت: یوسف، پسر داوود از ازدواج با مریم نگران نباش. کودکی که در رحم اوست از روح‌القدس است. او پسری خواهد زایید و تو نام او را عیسی یعنی نجات‌دهنده خواهی نهاد و او قوم خود را از گناهان‌شان خواهد رهانید و این همان پیغامی است که خداوند قرن‌ها قبل به زبان نبی خود اشعیا فرموده بود که بنگرید! دختری باکره آبستن خواهد شد و پسری به دنیا خواهد آورد و او را عمانوئیل خواهید نامید (عمانوئیل به زبان عبری یعنی خدا با ماست) چون یوسف بیدار شد، طبق دستور فرشته عمل کرد و مریم را به خانه‌اش آورد تا وقتی که او پسرش را به دنیا آورد و یوسف او را عیسی نام نهاد.'

تولد عیسی بن مریم(ع) در قرآن و بشارت ملکوتی

خداوند در قرآن کریم نیز در سوره آل‌عمران و سوره مریم به داستان تولد حضرت عیسی (ع) اشاره کرده است که در آن میان می‌توان به آیات ۱۶ تا ۳۵ سوره مریم در قرآن کریم اشاره کرد: در همان لحظه‌‏ای که جبرئیل(ع) در مریم دمید، زنی باردار شد و تردیدی نیست که او در این اندیشه بود که مردم درباره او چه خواهند گفت؛ زیرا وی دوشیزه‌ای بود که اکنون باردار شده بود و بدون شوهر از او فرزندی متولد شده است، این ذهنیت‏‌ها، او را پریشان خاطر کرد و بیمناک و مضطرب شد و علاقه‏‌مند بود از مردم کناره‌‏گیری کند و تنها زندگی کند. اینجا بود که محلی را دور از مردم انتخاب کرد تا در آن از دیدگان آنها مخفی و نهان باشد و آنگاه که زمان وضع حمل فرارسید، درد و رنج ولادت، او را مجبور ساخت به درخت خرمایی رو آورد تا خود را به واسطه آن پنهان سازد. خود را به آن درخت رساند و بر آن تکیه زد و در آنجا به خاطر آورد که بزودی مورد آماج تهمت‌های ناروا قرار خواهد گرفت. در آن هنگام آرزو می‌‏کرد ای کاش قبل از این ماجرا مرده بود و یا چیزی پست و بی‏‌مقدار بود که ارزش نام بردن نداشت، ولی لطف و عنایت خداوندی بسرعت شامل حال وی شد و صدای جبرئیل را شنید که از نزدیکی او و محلی پایین‏تر از جایگاه وی، او را مخاطب ساخته و به وی اطمینان داد که خداوند روزی او را بر عهده گرفته است و او اگر تنها شاخه درخت خرما را تکان دهد، رطب تازه برایش فرو می‏‌ریزد و می‌‏تواند با گوارایی میل کند و از جوی آبی که از سمت پایین جایگاهش می‌گذرد بنوشد و خیالی آرام و خاطری آسوده داشته باشد و به او آموخت که اگر به فردی نکوهشگر برخورد و یا کسی درباره مساله بارداری و چگونگی آن از او پرسید، به او پاسخ ندهد و با اشاره بگوید: نذر کرده‌ام برای خدا روزه‏ بگیرم.

هنگامی که عیسی(ع) متولد شد و مادرش او را نزد خویشاوندان خود آورد، برای آنان که از تقوا و پرهیزکاری و عبادات مریم اطلاع داشتند و چه کسانی که بی ‌اطلاع بودند صحنه‌‏ای غیرمنتظره بود زیرا کاری که او انجام داده بود برای آنان بسیار شگفت‏‌آور بود و نیز می‌‏دانستند مریم دوشیزه بوده و شوهر نکرده است و طبیعی بود که چنین امر ناگهانی فرد را در معرض اتهام قرار دهد و بدیهی است اموری از این قبیل، فرصت اندیشیدن به کسی نمی‌‏دهد، بویژه که دلایل اتهام و قرینه‏های ظاهری دال بر آن موجود باشد. بنابراین، جایی برای شک و تردید باقی نمی‌‏گذارد.

آنچه را مریم‏ (س) توانست در قبال این طوفان تهمت و افترا انجام دهد این بود که به سفارش جبرئیل (ع) عمل کرد و روزه گرفت و به فرزند خود که در گهواره آرمیده بود، اشاره کرد و از آنها خواست با وی سخن بگویند. آنان از این سخن به خشم آمدند، زیرا پنداشتند مریم آنها را به تمسخر گرفته است، چون تاکنون سراغ نداشتند کودکی در گهواره سخن بگوید، ولی عیسی (ع) بدان‏ها پاسخ کاملی دال بر پاکدامنی مادرش عنوان کرد و گفت: خداوند او را به سخن آورده است و افزود: من بنده خدا هستم و خدای متعال به من انجیل عطا خواهد کرد و مرا به پیامبری برمی‏‌گزیند و وجودم را با برکت کرده و آموزگار صفات خوب و پسندیده قرار داده است و به من دستور داده که تا زنده‏‌ام نماز را به پای دارم و زکات بپردازم و سفارشم فرمود به مادرم نیکی و مهربانی کنم، خدای سبحان مرا میان مردم، فردی ستمکار قرار نداد و در اثر گناه شقاوتمندم نساخت و آن گاه که متولد شدم و زمانی که از دنیا می‌‏روم و هنگامی که در قیامت از بین مردگان زنده محشور می‌شوم، در پناه و امان الهی هستم.

قوم مریم نزد وی آمدند و مریم فرزند خود را حمل می‏کرد، گفتند: ای مریم، کار بسیار زشتی انجام داده‌‏ای. ای خواهر هارون، پدرت مرد بدی نبود و مادرت هم بدکاره نبود، چرا چنین ‏کردی؟ مریم به فرزندش اشاره کرد، آنها گفتند: چگونه ما با کودکی که در گهواره است، سخن بگوییم! عیسی به سخن آمد و گفت: من بنده خدا هستم، به من کتاب آسمانی عطا کرد و مرا هر کجا که باشم، مایه برکت گرداند و تا زنده‌ام مرا به نماز و زکات و نیکی به مادرم سفارش فرمود و مرا ستمکار و شقی قرار نداد، درود بر من، آن روز که متولد شدم و آن روز که از دنیا می‌‏روم و آن روز که زنده محشور می‌شوم.

در انجیل یوحنا به نقل از حضرت مسیح (ع) آمده است: 'من هدیه‌ای نزد شما می‌گذارم، ولی می‌روم، این هدیه آرامش فکر و دل است؛ آرامشی که من به شما می‌دهم، مانند آرامش‌های دنیا بی‌دوام و زودگذار نیست، پس آسوده ‌خاطر باشید و نترسید! فراموش نکنید چه گفتم، گفتم که می‌روم و زود بازمی‌گردم. اگر واقعا مرا دوست داشته باشید، از این خبر شاد خواهید شد.

معجزات حضرت عیسی

... "و آتـَینا عیسی ابنَ مَریَمَ البـَیـِنات وَ اَیَّدناهُ بـِروُحُ القُدُس ... " (بقره /۲۵۳)

ما به عیسی بن مریم نشانه های روشن دادیم و او را با روح القدس تأیید کردیم.

بر اساس تاریخ، "نشانه‌های روشن"، اشاره به معجزاتی مانند: شفای بیماران غیر قابل علاج، احیای مردگان و معارف عالی دینی دارد.

- «وَیـُکـَلِّمُ الناسَ فی المَهدِ وَ کَهلاً وَ مِنَ الصالِحین.» (آل عمران/۴۶)

در این آیه به یکی از معجزات حضرت مسیح علیه السلام اشاره می‌شود که:"او با مردم در گهواره آنگونه سخن گفت که در کهولت سخن می‌گوید و او از صالحان است."

- "و (خداوند) او را رسول و فرستاده ای به سوی بنی اسرائیل قرار می دهد. (و حضرت عیسی می گوید)من از گل چیزی به شکل پرنده می سازم، سپس در آن می دمم که به فرمان خدا پرنده ای می گردد. من کور مادرزاد و مبتلا به بیماری برص (پیسی) را بهبودی می بخشم. من مردگان را به فرمان خدا زنده می کنم و شما را از آنچه می خورید و در خانه ها ذخیره می کنید، خبر می دهم."(آل عمران/۴۹)

در آیه ۱۱۰مائده، خداوند به معجزات حضرت عیسی که درآیه (۴۹/ آل عمران) ذکر شده، اشاره می‌نماید وچنین می‌گوید که این معجزات به اذن خدا صورت گرفته، وتو به اذن من مرده را زنده نمودی، کور مادرزاد را شفا دادی، بیماری برص را بهبود بخشیدی.

حواریون چه کسانی هستند؟

در قرآن مجید پنج بار از حواریون حضرت مسیح علیه السلام یاد شده، که دو مرتبه آن در سوره صف است. این تعبیر اشاره به دوازده نفر از یاران خاص حضرت مسیح است، که نام آنها در انجیل‌های کنونی (انجیل متی و لوقا – باب۶) ذکر شده، این واژه از ماده"حور" به معنی شستن و سفید کردن است، و چون آنها قلبی پاک و روحی با صفا داشتند و در شستشوی روح و جان خود و دیگران تلاش و کوشش می کردند، این واژه بر آنها اطلاق شده است.در بعضی از روایات آمده که حضرت عیسی (ع) هر یک از آنها را به عنوان نماینده خود به یکی از مناطق مختلف جهان فرستاد، آنها افرادی مخلص، ایثارگر، مجاهد و مبارز بودند و شدیدا به حضرت عیسی (ع) عشق می‌ورزیدند.

سخنان برگزیده

*خوشا آنان که پاسی  از شب را به عبادت می‏‌گذرانند ؛ آنان کسانی‏اند که نوری ماندگار به ارث می‌‏برند.

*درخت کامل نمی‌شود مگر با میوه‌ای گوارا . همچنین دین داری کامل نمی‌شود مگر با دوری از حرام‌ها .

*خوشا به حال اصلاح کنندگان میان مردم ؛ اینان در روز قیامت مقرّبان‌‍اند .

*همچنان که از مردم در عیان شرم دارید ، از خداوند در نهان شرم بدارید.

*خوشا به حال آنان که نیاز خود را به خدا احساس می‌کنند، زیرا ملکوت آسمان از آن ایشان است.

*خوشا به حال فروتنان، زیرا ایشان مالک تمام جهان خواهند گشت